Galeria Ludowej Rzeźby Ceramicznej Władysławy Prucnal

Władysława Prucnal, dziś znana i uznana nie tylko w kraju artystka ludowa, bo jej rzeźby obiegły cały świat, urodziła się w 1935 roku w Medyni Głogowskiej. Od najmłodszych lat rosła w otoczeniu wszechobecnej gliny. Swoją przygodę z tym najwdzięczniejszym materiałem do dziecięcych zabaw zaczęła w wieku kilku lat. Pierwsze figurki zwierząt urzekły swą dziecięcą prostotą Janinę Krajewską – etnografa z Warszawy – która w 1948 roku po raz pierwszy zetknęła się z 13-letnią wówczas artystką. Krajewska od razu dostrzegła w tym wiejskim dziecku wielki potencjał artystyczny i dołożyła wszelkich starań, aby go rozwijać. Trudna droga artystyczna Pani Władysławy została ukoronowana rozpoznawalnością jej prac, uznaniem w środowiskach artystycznych na całym świecie i prestiżowymi nagrodami, między innymi Nagrodą im. Jana Pocka, Nagrodą im. Oskara Kolberga, Nagrodą II stopnia im. Franciszka Kotuli.  Zbiór najciekawszych rzeźb artystka zgromadziła  w swoim rodzinnym domu przekształconym w galerię. Ok. 1200 jej prac zgromadziły Walentyna i Maria Dermackie w Pieckach koło Mrągowa. Znajduje się tam obecnie Muzeum Sztuki Ludowej. Dziś, po 65 latach działalności twórczej, w dorobku artystycznym rzeźbiarki możemy wyróżnić kilka nurtów tematycznych. Pierwszy to nurt wiejski. Należy do niego znany cykl 52 rzeźb zatytułowany Od ziarenka do bochenka upamiętniający ciężką pracę rolnika. Cykl rozpoczyna scena przedstawiająca orkę, następne rzeźby ukazują kolejne prace polowe i gospodarskie – siew, żniwa, młockę, pracę przy żarnach, etapy wypiekania chleba, a jego ukoronowaniem jest rzeźba zatytułowana Krojenie chleba – matka krojąca bochen chleba dla trójki dzieci. Nie zabrakło też świętego Izydora – patrona rolników. Najliczniejszą grupę w kolekcji stanowią rzeźby i całe sceny obrazujące życie, jakie artystka znała. Uwieczniła większość domowych i gospodarskich zajęć zarówno kobiecych, jak i męskich. W grupie tych prac znajdują się oczywiście figurki przedstawiające pracę garncarzy, przecież każdego dnia ją obserwowała i przy niej pomagała. Medyńska artystka utrwaliła więc sceny kopania gliny, strugania, klusowania, pracy na kole, scenę suszenia naczyń, wreszcie wypalanie, a nawet drogę na targ. Do nurtu religijnego należą przedstawienia postaci świętych – tych bardziej znanych, jak św. Franciszek, św. Izydor, św. Roch, i tych mniej znanych– jak św. Rita, św. Jadwiga, św. Weronika. W gąszczu zgromadzonych w galerii prac odnajdujemy postaci ze Starego i Nowego Testamentu, jest Mojżesz z kamienną tablicą dziesięciorga przykazań, scena rozmowy Pana Jezusa z Nikodemem, czy święty Piotr trzymający klucz do bram niebios. Zaliczyć też tu należy cykl Madonn. Powstało ich kilkanaście, m.in. Matka Boska Gromniczna, Siewna, Niepokalanie Poczęta, Różańcowa, Częstochowska, Oświęcimska, Katyńska czy niedawno stworzona, związana z medyńską tradycją, Matka Boska Jagodna. Rzeźby te są niezwykle wymowne poprzez precyzyjne wyeksponowanie szczegółu, np. MB Jagodna z tradycyjnym medyńskim dzbanem wypełnionym borówkami czy MB Oświęcimska w sukniach z więziennego pasiaka. Osobną grupę stanowią prace wyobrażające Chrystusa. Wśród nich można rozpoznać zarówno wizerunki samego Jezusa – Pan Jezus Dobry Pasterz, Jezus Miłosierny, Zmartwychwstały, Frasobliwy, jak i całe sceny z życia Zbawiciela – Chrystus obmywający nogi starcom, Ostatnia Wieczerza, stacje Drogi Krzyżowej, czy wreszcie rzeźby o wymowie wieloznacznej i symbolicznej, jak Chrystus upadający pod ciężarem brzozowego krzyża. W dorobku artystki odnajdujemy nie tylko świętych znanych z kart Biblii i średniowiecznych hagiografii. Władysława Prucnal była i wciąż jest wyczulona na przejawy świętości we współczesnym świecie. Dlatego też uwieczniła w swych pracach tych, których uznała za kreatorów współczesnego chrześcijaństwa i propagatorów wartości bliskich jej sercu, jak: św. Maksymiliana Marię Kolbego w celi śmierci, Stanisławę Leszczyńską z niemowlęciem na ręku, Matkę Teresę z Kalkuty, kardynała Stefana Wyszyńskiego zakutego w kajdany, Jana Pawła II czy ciało ks. Jerzego Popiełuszki na kolanach zrozpaczonej matki. Do nurtu narodowo-patriotycznego zaliczyć należy podobizny zasłużonych dla polskiej kultury, nauki i historii. Najciekawsze to: Jan Kochanowski, Adam Mickiewicz, Cyprian Norwid, Henryk Sienkiewicz, Maria Konopnicka, Janusz Korczak, Fryderyk Chopin, Jan Matejko, Mikołaj Kopernik, Tadeusz Kościuszko, Wincenty Witos czy Józef  Piłsudski.