Stefan Głowiak

Stefan Głowiak (ur. 1927, zm. 20 kwietnia 2005 r.)

Garncarz i twórca rzeźb ceramicznych z Pogwizdowa. Urodził się w Medyni Łańcuckiej, w której mieszkało wielu garncarzy, ale jego ojciec nie zajmował się tym rzemiosłem. W dzieciństwie, przy pasieniu krów na pastwisku lepił z gliny figurki ptaków, zwierząt i ludzi. Po ukończeniu szkoły podstawowej wyjechał z rodzinnej wsi w poszukiwaniu zarobku. Pracował m. in. W elektrowni, kopalni, przy wyrębie drzewa i w przędzalni. W 1952 r. ożenił się i zamieszkał w Pogwizdowie, gdzie podobnie jak sąsiedzi, zajął się garncarstwem. Po krótkiej nauce toczenia naczyń, która trwała podobno tylko dwa dni, założył własny warsztat. Początkowo wykonywał proste doniczki, później dzbanki, garnki oraz misy. Lepił także figurki. W zdobieniu naczyń pomagała mu żona Helena. Przez kilka lat wyroby dostarczał do Spółdzielni Przemysłu Ludowego i Artystycznego w Leżajsku. Później, kiedy naczynia zaczął zdobić nalepianymi winnymi gronami i różami, co nie znalazło uznania komisji artystycznej w Cepelii, znaleźli się inni odbiorcy jego ceramiki, przede wszystkim sklepy sprzedające wyroby rzemieślnicze. Zapotrzebowanie na tego typu ceramikę, której asortyment stale wzbogacał wykorzystując swe umiejętności plastyczne, było tak duże, że nie mógł zrealizować wszystkich zamówień. Stefan Głowiak uczestniczył w wielu konkursach i kiermaszach sztuki ludowej, na które przygotowywał, niejako na marginesie podstawowej produkcji ceramicznej, różnego typu wyroby bliskiej tradycyjnej plastyce wykonywanej przez garncarzy w Medyni i Zalesiu. Były to najczęściej skarbonki, figurki bab z kurami – gwizdkami pod pachą oraz koniki. Swobodnie operując gliną jako tworzywem plastycznym, Stefan Głowiak tworzył także większe kompozycje figuralne, np. szopki ceramiczne, duże przedstawienia Chrystusa Ukrzyżowanego oraz pomysłowe komplety szachów. Organizatorzy konkursów sztuki ludowej wysoko oceniali rzeźby figuralne Stefana Głowiaka charakteryzujące się wielką dbałością o odtworzenie detali postaci, twarzy i stroju oraz umiejętnym wykorzystaniem możliwości, jakie stwarza zastosowanie różnorodnych malatur. Posługując się wyrobionym zmysłem obserwacyjnym i poczuciem humoru, postaci w niektórych rzeźbach rodzajowych przedstawiał w ujęciu bliskim karykatury.

     Prace Stefana Głowiaka są w zbiorach: Muzeum Etnograficznego im. M. Znamierowskiej-Prufferowej w Toruniu, Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie, Muzeum Etnograficznego im. F. Kotuli w Rzeszowie oraz Muzeum Kultury Ludowej w Kolbuszowej.